Kinderen kunnen er geweldig over fantaseren. In wolken zien ze allerlei vormpjes en gekke figuren. Ze maken van een doodnormale wolk al snel een schaap of een haai. Alhoewel wolken vaak het teken zijn van het verdwijnen van de zon, krijgen ook veel volwassenen geen genoeg van een mooie wolkenpartij. Maar welke wolken zijn er eigenlijk en hoe fotografeer je nu zo’n wolk? Hieronder heeft CEWE de meest voorkomende wolkensoorten voor jou op een rijtje gezet.

Lage wolken – tot twee kilometer hoogte
Je kan lage bewolking indelen in twee soorten wolken: de stratus en de stratuscumulus. De stratus ontstaat doordat mist zich oplost en vervolgens als een wolk vlak boven de grond blijft hangen. Uiteindelijk stijgt deze wolkenpartij een stukje op en vervormt het zich tot de stratuscumulus. De stratuscumulus is in west-europa de meest voorkomende wolk die er is.

Middelhoge wolken – twee tot zes kilometer
De altocumulus, altostratus en nimbostratus behoren tot de middelhoge wolkenfamilie. De altocumulus is beter bekend als de schapenwolk. Heb je wel eens gehoord van het gezegde: ‘een schip met zure appels’? Dat betekent dat er een dikke regenwolk aan komt. Bij de nimbostratus is dit zeker het geval; je kan de regen in de verte al zien vallen. De altostratus is een wolk op ongeveer twee tot zes kilometer hoogte. De altostratus kenmerkt zich door een egale grijze lucht. In tegenstelling tot de altocumulus en de nimbostratus is de altostratus niet echt een mooie wolk om te fotograferen.

Hoge wolken – vijf tot vijftien kilometer hoogte
Hoge wolken bevinden zich op zo’n vijf tot vijftien kilometer hoogte en bestaan, vanwege de lage temperatuur op deze hoogte, voornamelijk uit ijs. Binnen de wolkenfamilie van hoge wolken vallen de wolkensoorten cirrus, cirrocumulus en de cirrostratus. Hoge wolken geven vaak aan dat er slechter weer op komst is. De cirrostratus is misschien nog wel de meest unieke van deze drie. Deze wolk is namelijk verbonden met het bijzondere halo-effect: een uniek verschijnsel en prachtig om te fotograferen.

Verticaal ontwikkelde wolken
In tegenstelling tot bovenstaande wolken is de verticaal ontwikkelde wolk op verschillende horizontale niveaus te vinden; de wolk ontwikkelt zich dus meer de hoogte of de diepte in en niet in de breedte of lengte. Binnen de verticale wolkenfamilie onderscheiden we: de cumulus en de cumulonimbus. De cumulus is de officiële benaming voor de stapelwolk: een wolk die zich in erg veel uiteenlopende maten en vormen laat zien. Een echte onweerswolk is de cumulonimbus. Deze wolk heeft zich flink groot gemaakt en alhoewel de bovenkant van de wolk vooral bestaat uit ijs, kan het aan de onderkant keihard regenen. Eigenlijk is deze wolk een garantie voor een dikke partij gedonder; de wolk ontwikkelt namelijk altijd onweer.   

Wolken fotograferen
Probeer bij het fotograferen van wolken een mooie match te vinden tussen landschap en wolken. Als de wolk heel imponerend is, zoals bij de cumulonimbus (onweerswolk), dan kun je ervoor kiezen minder van het landschap mee te nemen maar meer de focus te leggen op de wolk. Is de wolk weinig spectaculair, dan kan je beter een groter gedeelte van het landschap fotograferen. Bij de overgang van mist in wolken, zoals bij de lage wolkenfamilie het geval kan zijn, is het mooi om de overgang van de mist naar wolken te fotograferen. Dit zorgt voor een mysterieus, oftewel een misterieus effect ;).